Już kilka dni wcześniej pięknie przybrane flagami całe miasto. Tradycyjnie obok naszej narodowej biało – czerwonej musiały wisieć te całe czerwone. Tych niefrasobliwych, którzy żadnej z flag nie wywiesili prośbą i groźbą zachęcała i przywoływała do porządku mająca całodobowe patrole Milicja.

Jednak te same patrole już drugiego maja paradoksalnie pilnowały aby flagi zniknęły z fasad budynków, z powodu nie uznawanego Święta Konstytucji 3 maja. Jednak flagi to nie wszystko. Wszędzie, gdzie tylko wzrokiem nie sięgnąć, portrety ukochanych przywódców narodu, transparenty z szumnymi hasłami m.in. "Niech żyje niewzruszona jedność ruchu komunistycznego", "Niech żyje narodowy front walki o pokój i plan 6-letni", "Socjalizm, to nasza przyszłość" czy też Przyjaźń, sojusz i współpraca z ZSRR - gwarancją bezpieczeństwa i rozwoju Polski".

REKLAMA

Dzień przed wielkim świętej pierwszomajowym specjalne ekipy po trasie pochodu na słupach rozwieszały głośniki z których wydobywały się dźwięki jedynych słusznych pieśni rewolucyjnych. Pierwszego maja począwszy od zakładów pracy, po organizacje, sportowców, szkoły, przedszkola itd. gromadzono się w punktach centralnych miast. Ustawianie, ostatnie wytyczne – trwało to czasami godzinami. Nauczyciele przeliczyli wszystkich uczniów, sprawdzili obecność (wszak pamiętać trzeba, iż odmowa udziału w pochodzie wiązała się z szykanami) i pochód wyruszył. Wszystko oczywiście w odpowiednim szyku i kolejności. W rękę wciskano szturmówki a siedzący na trybunie notable podziwiali ten biało – czerwony, głównie czerwony, przemarsz.

Po pochodzie przyszedł czas na zabawę. Otwierano plandeki samochodów a tam kiełbasa, oranżada, piwo, słodycze, oraz nierzadko towary jak na tamte czasy nie dostępne. A jak wyglądało to w Barlinku? Identycznie jak w innych miastach. Tu formuła się nie zmieniała. Oto kilka przykładów. W 1947 roku na boisku sportowym odbył się wiec, na którym przemawiali przedstawiciele PPR, PPS i Stronnictwa Ludowego. Po wiecu odbył się pochód przez miasto z udziałem partii politycznych, organizacji, młodzieży, rolników i pracowników Barlinka. Każdy w dłoń otrzymał talon, za który po pochodzie mógł nabyć kiełbaskę z bułką i musztardą a dla ochłody oranżadę lub piwo.

W 1948 roku oprócz tradycyjnego pochodu nastąpiła zmiana burmistrza Barlinka. Stanowisko to przejął Czesław Urbański. Rok 1949 – kolejna zmiana włodarza miasta. Tym razem został nim Stanisław Wilkus. Z okazji Święta Klasy Robotniczej odbył się wiec ludności i pochód robotników przez odświętnie udekorowane miasto a przedstawiciele władz powiatowych i miejskich odebrały defiladę. Rok 1950 – czyli tradycyjny pochód z udziałem mieszkańców Barlinka i okolicznych wiosek. Jednak w tym dniu, w Święto Ludzi Pracy, odbyło się jeszcze jedno ważne wydarzenie. Uroczyście otwarto stałe kino w hali sportowej przy ul. Gorzowskiej. Kino to cieszyło się ogromnym powodzeniem a nosiło nazwę „Odra”.

W latach 1951 – 1952 Święto Klasy Robotniczej obchodzono bardziej uroczyście niż w latach poprzednich. Budynki były bardzo bogato ustrojone a witryny sklepowe brały udział w konkursie na najlepiej udekorowaną witrynę. Budynki zdobiły portrety przywódców Proletariatu Międzynarodowego ZSRR i przywódców polskich. Ustawiono gabloty obrazujące współzawodnictwo pracy, przodowników produkcji i dorobek socjalistyczny oraz produkcyjny.

Lata 1955 – 1956. W przeddzień Święta Pracy odbyła się akademia miejska w Sali Leśnika, na której po części oficjalnej i dekoracji zasłużonych, odbyła się bogata część artystyczna w wykonaniu zespołów młodzieżowych. W dzień uroczystości na placu sportowym odbył się wiec ludności a następnie barwny i uroczysty przemarsz przez miasto. Defilada przed przedstawicielami władz odbyła się przy rynku. Po południu odbyły się zawody sportowe i ogniska harcerskie.

Mijały lata a obchody Święta Klasy Robotniczej – 1 maja były równie uroczyste co obowiązkowe. Coroczny hołd składany władzy przez obywateli odbywał się w latach 1945 - 1989. Towarzyszyła temu bogata oprawa propagandowa i presja uczestnictwa w pochodach. Jednak wiele osób wspomina te właśnie czasy z ogromnym sentymentem. Wspomnienie biało – czerwonych goździków, szturmówek, galowe odświętne stroje, malowane na płótnie hasła a przede wszystkim te wspaniałe potańcówki po obowiązkowym pochodzie.

Źródło: kroniki Cz. Paśnika, materiały dostępne w Muzeum Regionalnym.

M.P.

Foto: Muzeum Regionalne w Barlinku

Dodaj komentarz