To mogło być trudne spotkanie. A była dobra i ważna rozmowa. Bywa, że jakiś temat czy sprawa wyjątkowo mocno nas porusza. Do tego, jako społeczność nie mamy wielu doświadczeń związanych ze współpracą, konsultacjami czy zwyczajnym słuchaniem się nawzajem.

REKLAMA

Łatwo wtedy odbierać inny punkt widzenia jako niezasłużoną krytykę czy sprzeciw. A jak do tego dojdzie dezinformacja,  powtarzanie niesprawdzonych informacji to brak współpracy zamienia się łatwo w polaryzację a zainteresowani tematem w przeciwników. Wierzymy, że można inaczej. I dlatego niestrudzenie zapraszamy Was do dialogu.

Po co nam sztuka w przestrzeni miasta?

5 stycznia zaprosiliśmy Was do rozmowy o sztuce w przestrzeni publicznej oraz o upamiętnianiu artystów. Dzieliliście się osobistymi perspektywami, czasem bardzo emocjonalnie. Mówiliście o sztuce wokół, która jest ważna, bo inspiruje Was ale też wywołuje szacunek, podziw i dumę. Kilka głosów było o tym, że sztuka w naszym otoczeniu może tworzyć tożsamość miejsca, nadać wyjątkowość i wyrazistość miastu. Może sprawić, że mamy w przestrzeni publicznej ulubione miejsca na spacery i spotkania. Wspomnieliście, że sztuka wokół być może nadrobi niedostatek wychowania estetycznego w szkołach a kolejne pokolenia będą miały szansę wzrastać w inspirującym otoczeniu. Wybrzmiewało, że dzieło sztuki generuje zainteresowanie zarówno mieszkańców jak i turystów, że można się nim “dzielić” i chwalić. Nie zabrakło “dużych” pytań - czym sztuka jest… w jaki sposób i kto ma decydować o jej powstawaniu?! Pomysłów było dużo - od gminnych konkursów dla twórców, przez cykliczne warsztaty i wydarzenia po tworzenie platform dla mieszkańców do konsultacji. Nie zabrakło też zmartwień i frustracji,  choćby o finanse.  Gdy zaczęliście rozmawiać o upamiętnianiu artystów salą już na dobre “zawładnęła” Roma Kaszczyc.

“Czy mogę powiedzieć też o Romie?”

Były to osobiste i emocjonalne opowieści. O tym, że trudno o pamięć, gdy galeria z obrazami Romany Kaszczyc zamiast być dostępna i otwarta, by móc wspominać i podziwiać -  jest skryta i zamknięta. Że upamiętnienie to może być zapraszanie mieszkańców do tematycznego działania. Że z dawnym Barlinkiem było związanych przynajmniej kilku twórców, m.in. Stefan Flukowski czy Bronisław Słomka. Mówiliście także o tym, że upamiętnienie dzieła Romy to trwanie i kontynuacja - choćby prężnej pracowni ceramicznej czy zapraszanie artystów ceramików do Barlinka, na plenery i rezydencje artystyczne. Wybrzmiały niepokoje, że upamiętnienie może być nietrafione, niespójne i wbrew. Smuciliście się, że łatwo zapomnieć lub dziwiliście, że można nie znać twórczości Romy. Spieraliście czy lepiej upamiętniać “jak najszybciej” czy też w niełatwym i z natury dłuższym procesie “ucierania” poglądów i pomysłów. Zastanawialiście się nad tym, jak sprawić by dzieło było “trwałe”. Raczej zgodziliście się, że upamiętnienie artysty to wyrażenie wdzięczności.

Doświadczanie dobrej rozmowy.

Gdy o ustalonym czasie skończyliśmy rozmowę, wyraźnie dawało się wyczuć, że mogłaby trwać jeszcze długo. Emocje nie ucichły a tematy nie zostały wyczerpane. Jednakże umówiliśmy się na dwie godziny, a umów staramy się przestrzegać. Zarówno tych dotyczących czasu rozmowy jak i tych opisujących “jak rozmawiać”, czyli w szacunku i słuchając się wzajemnie. Bo wysłuchanie drugiego człowieka może nas zmienić a wartością dodaną jest spotkanie, znalezienie sojusznika, poszerzenie punktu widzenia.

Dziękujemy Wam za obecność.

Agnieszka Nikoliszyn Granatowska
Elżbieta Smoczyk
“Rozmawiarenka”

Czym jest Rozmawiarenka? 

 “Wierzymy, że większość ludzi tęskni za dobrą rozmową. Taką, która inspiruje, pozwala zadawać pytania podyktowane ciekawością a nie chęcią przekonania do swoich racji, stwarza okazję do zrozumienia innych punktów widzenia, zobaczenia ważnych dla nas spraw z innej perspektywy.” FRSI, projekt “Jak rozmawiać?”

Rozmawiarenka w Barlinku to nieformalna grupa entuzjastów dobrej rozmowy, do której przyłączyć może się każdy z nas!

W roku 2023, w czasie realizowanego przez nas projektu „Jak rozmawiać” odbyło się w Barlinku 6 rozmów, na 6 różnych, ważnych tematów, które zostały wybrane w oparciu o wyrażone w ankietach potrzeby mieszkańców. W rozmowach uczestniczyło kilkadziesiąt osób. Większość z nich przychodziła na nie z zaciekawieniem, ale czasem także z obawą, nie wiedząc czego się spodziewać. Wielu uczestników po udziale w jednej rozmowie zdecydowało się przyjść na kolejne. Po wysłuchaniu takich osób, w ich opiniach często powtarzało się stwierdzenie, że usłyszeć o tym, czym taka „dobra rozmowa” jest, to jedno, ale doświadczyć jej, to drugie. To doświadczenie, które pozostawia człowieka w zadumie, prowokuje do przemyśleń i zachęca by kontynuować taki styl rozmowy.

Od samego początku trwania projektu, jednym z ważniejszych jego celów było zapoczątkowanie tradycji rozmów między mieszkańcami, które będą trwać mimo formalnego zakończenia projektu. I to właśnie się dzieje.

Więcej informacji o idei „dobrej rozmowy” znajdziecie na stronie jakrozmawiac.org.pl

Dodaj komentarz