Tolerancja?

Jak wysoko trzeba wzlecieć, żeby nie upaść? Jak Małysz? To czysty przykład na to, jaką mentalność mamy. Popadamy ze skrajności w skrajność. Ubóstwiamy kogoś, a za chwilę nienawidzimy. Od „małyszomanii” do wielkiej niechęci. Jak to się dzieje, że tak szybko zmieniamy zdanie? Jesteśmy mało stabilni. Idziemy tam gdzie większość, za stadem. Indywidualiści są kiepsko postrzegani. Są inni i często buntują się przeciwko większości. Jednak, jaki to skarb, że istnieją jeszcze jednostki, które mają własne przekonania, ideały nie cudze. Często to drogo kosztuje. Odrzucenie. Tego każdy się boi. Nawet, kiedy wydawałoby się, że jest inaczej. Można mieć swoje zdanie, ale trudno jednak przeciwstawić się większości. Mikołaj Kuzańczyk głosił indywidualność i irracjonalność bytu. Głosił kult doskonałych jednostek i kult irracjonalnych dusz. Szczególne znaczenie indywidualizm nabrał w filozofii romantycznej. U Herberta indywidualizm to dążenie jednostek do zachowania siebie. 

 
Odrzucenie...

Poprzez indywidualizm człowiek realizuje stopniowo swoją naturę, jest wolny stoi wobec ciągłego wyboru, potrzeby autentyczności własnego bytu, wierności siebie i wychodzenia ponad siebie.

Krytykujemy. Tego się nie boimy. Lubimy obmawiać i oceniać innych. Ich styl, życie, sposób na zarabianie pieniędzy. Jesteśmy bezlitośni. Zabiera to dużo energii. Natomiast, gdy zajrzymy w głąb swojego życia okazuje się, że tam jest dużo do zrobienia. Jakie wszystko byłoby łatwe gdybyśmy zamiast cudzym zajęli się swoim życiem. Tolerancja. Daleka droga. Dużo czasu upłynie, żebyśmy zmienili podejście do życia. Jesteśmy w Europie, ale tak naprawdę daleko nam do niej…

E.

Dodaj komentarz