Nepal Expedition

Po uruchomieniu telefonu satelitarnego i sprawdzeniu na kilku mapach wysokości, okazało się, że jesteśmy wyżej niż przypuszczaliśmy - znajdowaliśmy się prawie na 4900 metrów. Wysokość tę osiągnęliśmy już po 4 dniach karawany z Lukli... Czuliśmy się dobrze i planowaliśmy pierwsze wyjścia aklimatyzacyjne.

Nie pisałem dotychczas, że od początku współdziałamy z 4-osobową warszawską wyprawą na Cholatse, w składzie której znajdują się Jakub Radziejowski i Maciej Ciesielski - jedni z najlepszych polskich alpinistów obecnego pokolenia. Wyprawa warszawska działa pod patronatem i przy finansowym wsparciu Polskiego Związku Alpinizmu. Ponieważ celem zarówno ich jak i naszej wyprawy jest ta sama góra, postanowiliśmy połączyć siły i już na etapie przygotowań w Polsce podzieliśmy sie zadaniami - wspólnie załatwialiśmy bilety lotnicze, organizowaliśmy karawanę, kontaktowaliśmy się z agencją górską w Kathmandu itd. Wspólnie też dotarliśmy do Dzonghli, gdzie mieliśmy rozpocząć właściwą akcję górską. Wszyscy odczuwaliśmy oczywiście wysokość, jednak najgorzej znosił ją Jakub - lider wyprawy warszawskiej, wspinacz z największym doświadczeniem z nas wszystkich.

REKLAMA

Postanowiliśmy odpocząć i dać Jakubowi czas na dojście do siebie. Jednak całą pierwszą noc kaszlał, spał też w dzień, nie wstawał na jedzenie, pojawiły się wymioty, zataczał się przy chodzeniu, właściwie nie był w stanie chodzić. Drugiej nocy wyraźnie spłycił i skrócił mu się oddech, ciągle kaszlał - wszystko wskazywało na chorobę wysokościową. O drugiej w nocy wstaliśmy i zbudziliśmy Kubę - okazało się, że jest prawie nieprzytomny, ma problemy z wypowiadaniem się, w zasadzie nie ma z nim kontaktu. Ubraliśmy go prędko, podaliśmy Diamox (lek na obrzęk mózgu i płuc, które powoduje choroba wysokościowa) i mocno wystraszeni, ale i zdeterminowani, zaczęliśmy go znosić na dół. Jedynym ratunkiem był tlen, a tego w powietrzu jest więcej na mniejszej wysokości.

Najbliższa niżej położona wioska z polowym szpitalem to Pheriche - 600 metrów niżej. Czekały nas minimum 4 godziny schodzenia górska ścieżką w dół niosąc Kubę na plecach. A wszystko to po ciemku, tylko przy świetle czołówek. Wiedzieliśmy jednak, że te kilka godzin może zdecydować o tym, czy Kuba przeżyje. Nie jestem w stanie opisać jak trudna była to akcja i ile sił nas kosztowała. Po 6 godzinach dotarliśmy do Pheriche i oddaliśmy Kubę w ręce lekarzy. Natychmiast podali mu tlen, zbadali, podali leki. Stwierdzili początek obrzęku zarówno mózgu jak i płuc... Po krótkiej naradzie jednoznacznie zalecili przelot śmigłowcem do szpitala w Kathmandu... Pozostawanie na tej wysokości byłoby dla Jakuba zbyt niebezpieczne, dla niego wyprawa się zakończyła, a my wszyscy zrozumieliśmy w jak niebezpieczną grę gramy...

Zmęczeni, ale szczęśliwi (jak powiedział Maciek, partner Kuby z wyprawy warszawskiej - "niecodziennie ratuje się człowiekowi życie") wróciliśmy do Dzonghli.

Ja niestety następnego dnia dostałem wysokiej gorączki i kaszlu, podobne objawy miało 2 pozostałych członków wyprawy warszawskiej. Zdecydowaliśmy się zejść niżej, wypocząć i po kilku dniach wrócić do góry. Jarek, który z nas wszystkich czuł się najlepiej postanowił tego dnia samotnie wyjść z namiotem na przełęcz Chola Pass (ok. 5400 m), przenocować w celu uzyskania lepszej aklimatyzacji i następnie wyjść na nienazwany szczyt o wys. 5666 metrów. Nie wiem, czy ten plan mu się powiódł, ponieważ dopiero dziś, po 4 dniach leczenia antybiotykami, wracam do góry i się z nim spotkam. Moja kondycja jest średnia, po przebytej infekcji jestem mocno osłabiony, mam jednak nadzieję, że przez najbliższe półtora tygodnia dojdę do siebie i zdążymy z Jarkiem zaatakować szczyt. Nie wiem tylko, czy zdążę z aklimatyzacją...

Trzymajcie kciuki za pogodę i zdrowie
Pozdrawiam w imieniu swoim i Jarka
Członkowie GBS Bank Nepal Expedition

Ps. Niestety nie mam technicznej możliwości wysłania zdjęć.

Dodaj komentarz