Indonezja

Świadomość ze przez następny rok będzie to mój dom jest nie tylko ekscytująca i powodująca ciarki na plecach ale również niepokojąca. Z wcześniejszych doświadczeń zdobytych podczas podróży po Azji wiem, że aklimatyzacja będzie trudna aczkolwiek nie niemożliwa.

Lotnisko w stolicy nie rożni się wiele od dziesiątek innych poza tym ze jest gorąco, nie ma klimatyzacji. Wszędzie zawsze długo trzeba czekać do odprawy paszportowej. Na lotnisku czekał już przedstawiciel z uniwersytetu wiec obyło się bez stresu z szukaniem transportu do miasta, a lotnisko jest daleko od centrum. Dżakarta to kilkunastomilionowe miasto i samoloty nie mogą lądować w centrum.

Pierwszy tydzień to program orientacyjny mający przygotować nas, nas tzn. 480 osób z całego świata, do życia w Indonezji. Zakwaterowani w akademikach poznajemy się tak w przyszłości mieć kogo odwiedzać w rożnych zakątkach tego pięknego kraju. Program, którego jestem uczestnikiem to DARMASISWA. Finansowany przez rząd Indonezji program umożliwiający ludziom z całego świata przyjazd do Indonezji i rozwijanie zainteresowań. Większość osób przyjechało tu studiować teatr, tradycyjne tańce Balijskie, malarstwo, fotografie, ale także jak ja robienie badań na uniwersytecie. Założeniem programu jest promowanie Indonezji jako bezpiecznego miejsca gdzie cudzoziemcy się witani z wielka uprzejmością i gościnnością.

REKLAMA

Obecnie na stypendium przyjechało ok. 500 osób z całego świata. Rząd Republiki Indonezji zaprosił studentów z krajów które utrzymują z nim przyjazne stosunki. Wśród nich jest również Polska. Razem ze mną przyjechało ponad 30 Polaków. O dziwo po Chińczykach Polacy stanowią najliczniejszą grupę co jest dowodem na to jak ważnym partnerem dla Indonezji jest nasz kraj. Z informacji które uzyskaliśmy w Ministerstwie Edukacji dowiedzieliśmy się iż w przyszłym roku na stypendium.

Pierwszy tydzień to krotki kurs języka indonezyjskiego, informacje dotyczące przepisów wizowych, warunków na uniwersytetach i oczywiście rozrywki. Rozrywki które sami sobie zapewnialiśmy w międzynarodowym towarzystwie, ale także wyjazd na plantacje herbaty, na safari. Oczywiście nie zabrakło oficjalnych bankietów w ministerstwie jak i spotkań z przedstawicielami rządu. Na oficjalnej uroczystości otwarcia roku akademickiego przemówienie wygłosił Pan Łukaszuk - ambasador Polski w Indonezji.

Czas już wyjeżdżać z Dżakarty.... Wszyscy uczestnicy, oczywiście na koszt programu wyjeżdżają do miejsc w których spędzą następny rok. A miejsc jest wiele. Praktycznie wszystkie większe miejscowości w których są uniwersytety. Porównując mapę Indonezji do Europy widać ze niektóre miejsca Indonezji są od siebie tak daleko jak Warszawa i Lizbona.
Indonezja to tysiące wysp wielkich jak Jawa, na której jestem i która zamieszkuje 150 milionów osób jak i wyspy, na których żyją tylko żółwie i kraby.

Cóż, czas szybko mija. Pora wsiadać do autobusu. Razem ze mną do Malang jedzie trzydziestu innych studentów. Wszyscy z najodleglejszych krańców świata. Przed nami naprawdę długa i wyczerpująca droga. Od Malang dzieli nas prawie 1000 km. Dalszymi wrażeniami podzielę się z czytelnikami w następnym felietonie...

Robert Szulc
Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript.

Dodaj komentarz