Pokonali trasę ultramaratonu

Pomysł zrodził się, dwa lata temu, podczas kwalifikacji do najbardziej prestiżowego wyścigu kolarskiego Paryż - Brest - Paryż. Powrócił, jesienią ubiegłego roku, kiedy okazało się, że w 2013 roku nie będzie polskiego maratonu „Bałtyk - Bieszczady”. W styczniu br., po wielu perturbacjach, uczestnictwo BGK w „LEL-2013” stało się faktem. W wyścigu jechali zarówno amatorzy, jak i zawodowcy. Reprezentowali 33 państwa z całego świata. Z Polski wystartowało 26-ciu śmiałków (wszyscy ukończyli).

Nasi zawodnicy, już pół roku przed wyścigiem uzgadniali strategię, jak jechać, aby przeżyć przygodę i razem dotrzeć do mety. Wszystkie uzgodnienia wzięły w łeb. Jadąc, okazywało się, że uzgodnienia i plany, planami, a życie sobie.  Zgodnie podkreślają, ze zaskoczył ich poziom trudności wyścigu. Liczyli, że góry zaczną się dopiero w Szkocji. Okazało się, że rozpoczęły się one od samego startu. Tylko jeden etap jazdy (N2 i z powrotem S9) odbywał się na wale wzdłuż kanału i praktycznie „po płaskim”. Reszta to góry, zmienna pogoda i walka o kolejne kilometry.

Już po przejechaniu 300 km, odczuwając pierwsze bóle kolan i „Achillesów”, z dalszej rywalizacji chciał się wycofać Artur. Z pomocą „bardziej zaprawionego w bojach” - Andrzeja, przemógł chwilę słabości i w konsekwencji dojechał do mety. Ale aby tam dotrzeć, do pokonania były dziurawe drogi. Kilkunastu kilometrowe podjazdy. Na szczytach „poziome deszcze”, czasem grad. Zimno i zjazdy na mokrych hamulcach. Jak mówią, w ich trakcie przed oczami przesuwało się całe życie. Drżały szczęki, ręce i uda, a z nimi rowery, które nie trzymały się drogi. Do tego trzeba było uważać na owce (ostrzegały o nich znaki drogowe – uwaga na wolno chodzące owce). Można ich się było spodziewać w najmniej oczekiwanych miejscach. Chociażby tuż za zakrętem, kończącym szaleńczy zjazd z góry. Ruch lewostronny. A jechać trzeba było zgodnie z przepisami ruchu drogowego. Co dobrego spotkało ich w  Anglii?

REKLAMA

Organizacja wyścigu. Punkty kontrolne pomiędzy etapami, a na nich: setki wolontariuszy (od skauta, po emeryta), miejsca noclegowe, serwisy dla rowerów, socjal dla ciała i posiłki dla ponad tysiąca zawodników, wszystko poukładane i przygotowane na najwyższym poziomie. Do pomocy angażowała się społeczność lokalna, która traktowała imprezę jak swoiste święto, trwające nie kilka godzin, ale dni i nocy. To dało im komfort i pewność, że znajdą pomoc na mecie każdego odcinka trasy.

Obaj zawodnicy zgodnie twierdzą, że nie zapomną: o 21 obiadach, jakie zjedli w ciągu czterech dni, o konieczności jazdy w tych samych ubraniach i spaniu w nich przez trzy noce, o nocnej jeździe i upalnym poranku, które w konsekwencji pozwoliły im, w południe, dojechać do Londynu i uplasować się w okolicach setnego miejsca.

Wszyscy kolarze wyznaczoną trasę musieli pokonać w czasie 120 godz. Około 200 z nich do mety nie dojechało. Nasi, odczuwając do dnia dzisiejszego, skutki zmagań, żartobliwie mówią o przyszłych kolarskich wyzwaniach. Może pojadą dookoła Austrii, może w poprzek Ameryki? Czas pokaże. Co było nagrodą w opisywanym wyścigu? Medal, „przygoda” i satysfakcja, że udało się pokonać tyle kilometrów na rowerze.   
Js

Dodaj komentarz