Dnia 28 grudnia miała miejsce w Książnicy Pomorskiej w Szczecinie w Sali im. Z. Herberta uroczystość podsumowania projektu „Przeszłość i teraźniejszość” w ramach którego została wydana książka Andrzeja Mrowińskiego o tytule: „W cieniu Holokaustu. Historia Gerta Druckera, barlineckiego Żyda”. Książka ta została wydana w dwóch językach: polskim i niemieckim.

Wystawa Filatelistyczna jaka miała miejsce w dniach 11-14 maja w Koszalinie przyniosła złoty medal za eksponat „Emanuel Lasker – Król Szachów”, jaki tam zaprezentował były mieszkaniec Barlinka Andrzej Mrowiński.

Fontanna z figurą dziewczynki atakowanej przez gąsiora jest symbolem miasta i jednym z bardziej znanych obiektów historycznych dzisiejszego Barlinka. Stanęła ona na środku Rynku w miejscu gdzie niegdyś znajdował się ratusz, który spłonął w 1852 roku. Uroczyste uruchomienie fontanny, która zdobi miejski rynek miało miejsce w 1912 roku.

Od połowy lat pięćdziesiątych w zakładzie można było zaobserwować pewne ożywienie wiążące się z napływem, w ramach tzw. nakazów pracy, młodych, pełnych energii, optymizmu i chęci działania absolwentów technicznych szkół średnich. Wartość tego potencjału kadrowego potrafił właściwie wykorzystać nowy dyrektor Bronisław Bagiński obejmujący to stanowisko 15 września 1957 roku.

W trakcie II wojny światowej na terenie fabryki pługów odbywała się cały czas produkcja maszyn rolniczych, jedynie w ostatniej fazie wojny odlewnia wykonywała także zamówienia dla przemysłu zbrojeniowego. Odlewano korpusy granatników i inne drobne detale armatury zbrojeniowej. (1)

Rodzina Schwartz kierująca przez 85 lat słynną fabryką, pługów zapisała się trwale w historii miasta. Zastanawiające jest to, że o tak znaczącej dla rozwoju miasta rodzinie jest tak mało opracowanego materiału. Trudno o Schwartzach znaleźć bardziej szczegółowych informacji w historycznych opracowaniach. Także niezmiernie skromne są informacje o tej rodzinie zapisane w Internecie.

Zakład, według publikacji reporterskiej z 1909 roku, zatrudniał na początku XX wieku 250 osób. W jego skład wchodziła kuźnia, hartownia blach i sprężyn, młotownia, stolarnia i modelarnia, kotłownia, magazyny żelaza i stali, warsztat montażowy, warsztat naprawy maszyn i urządzeń, odlewnia, stacja pomp, centrala elektryczna, pomieszczenie ekspedycji wysyłkowej, biuro główne, rampa załadowcza. Wszystkie warsztaty i magazyny były połączone linia telefoniczną.

30 maja w Europejskim Centrum Spotkań w Barlinku, odbyło się spotkanie z Andrzejem Mrowińskim, autorem książki „Barlineckie kamienie pamięci. Historia społeczności żydowskiej”. W tym dniu odbyła się również premiera tej publikacji, traktującej o społeczności żydowskiej zamieszkującej Berlinchen.

„Barlineckie kamienie pamięci. Historia społeczności żydowskiej” – to najnowsza książka dotycząca historii naszego miasta. Autorem pozycji jest Andrzej Mrowiński. 30 maja w Europejskim Centrum Spotkań, odbyło się spotkanie autorskie związane z promocją książki, zorganizowane przez Muzeum Regionalne oraz Gminę Barlinek.

BOK - Muzeum Regionalne w Barlinku oraz Gmina Barlinek, zapraszają na spotkanie z Andrzejem Mrowińskim. 30 maja (czwartek) godz. 17.00 Europejskie Centrum Spotkań, ul. Leśna 1. 

W miejscu, w którym od strony wąwozu Wolfschlucht (Wilczy Jar) wpada do wijącej się wzdłuż doliny rzeki Płoni potok zwany kiedyś Grosser Spring, zbudowano w 1810 roku młyn Lohstampf Mühle. 1/

Tematem tego opracowania jest historia zakładu otoczonego z jednej strony wysokimi zboczami porośniętymi bogatą roślinnością, a z drugiej malowniczą doliną górnego biegu rzeki Płoni. Opisując historię położonego w dolinie Płoni zakładu, nie sposób pominąć historii terenów, na których zapoczątkował on swoją działalność w połowie XIX wieku.

Istniejąca w pobliżu baza surowcowa i rosnące potrzeby na wyroby drzewne, a także posiadane tradycje drzewne zaważyły o podjęciu decyzji budowy nowoczesnego przedsiębiorstwa drzewnego. Można powiedzieć, że barlineckie zakłady wykorzystały sprzyjający klimat pozwalający na inwestycje.

Wojna sprawiła, że obiekty przemysłowe Barlinka zachowały się w bardzo złym stanie technicznym. Ich uruchomienie zaczęto od usunięcia zniszczeń wojennych, a także remontów budynków i naprawy przestarzałego parku maszynowego.

W końcu XIX wieku na terenie Barlinka istniał jeszcze jeden duży zakład przemysłu drzewnego. Jego początek datuje się na rok 1875, kiedy to Wilhelm Heinrich Gustaw Jahnke założył tartak i skład drewna. Wilhelm urodził się 26 listopada w 1847 roku i był synem urodzonego 9 lutego 1819 roku Johanna Fridricha Wilhelma Jahnke.

Po śmierci Juliusza Nathana Messowa w 1880 roku zakład już samodzielnie prowadził urodzony 19 marca 1896 roku w Berlinchen Kurt Jacob Neustein. Był on najstarszym i jedynym żyjącym synem Moritza Neusteina, który miał z Perlą siedmioro dzieci: Ernsta, który zmarł na infekcję w wieku dziecięcym, Elsę (1883), Rosę (1884), Kaete (1888), Lotte (1890), Kurta (1896) i najmłodszą Alice (1902).

Teren między wzgórzem zwanym z uwagi na znajdujący się tam żydowski cmentarz „Żydowską Górką” a jeziorem w końcu XIX wieku stał się miejscem, w którym ulokowało się kilka firm, między innymi cegielnia oraz założona w 1843 roku garbarnia. Działanie tej największej w Barlinku garbarni zapoczątkował urodzony około 1795 roku Chrystian Friedrich Nagel.

Tartaków, o których będzie można przeczytać w tym podrozdziale nie ma już dzisiaj. Zapisały się jednak w krótkiej powojennej historii, sięgającej 1958 roku. Pierwszy, to firma Curta Lauego, jaki mieściła się przy Hohenzollernstr. 4 (obecnie ul. Szpitalna). 

Upalna pogoda, zachęca wręcz do korzystania z możliwości wskoczenia do chłodniejszej nieco wody Jeziora Barlineckiego. Wielu mieszkańców Barlinka wybiera się więc na Plażę Miejską. Leżąc na piasku, pływając czy też leżąc na pomoście, zastanawiamy się czasami kto dawniej w to miejsce uczęszczał? Jak Kąpielisko „Pod Sosnami” wyglądało jeszcze przed wojną?

Naturalne położenie Barlinka w centrum kompleksu leśnego sprawiło, że przemysł dający zatrudnienie wielu robotnikom w dużym stopniu związany był z gospodarką leśną. Pierwotne barlineckie bukowe knieje, w których sporadycznie spotkać można było pojedyncze dęby, zaczęto zagospodarowywać na początku XIX wieku.