Rozwieszone w mieście głośniki a z nich płynące dźwięki pieśni rewolucyjnych. Przystrojone flagami miasto, oczywiście nie tylko biało – czerwonymi ale i obowiązkowo czerwonymi. Co to oznaczało? Nadszedł 1 maja. Dzieci, młodzież, przedstawiciele zakładów pracy i organizacji, sportowcy, wszyscy pośpiesznie udawali się w miejsce, skąd wyruszyć miał pierwszomajowy pochód.

W naszym mieście są tylko trzy miejsca upamiętniające zasłużonych mieszkańców Barlinka. Najmłodszym (z nazwy) jest plac umiejscowiony przy zbiegu ulic Leśnej, Bocznej i Szpitalnej. Od 28 września 2016 r., to mini rondo, nosi imię „Jana Szwarackiego i Chóru Halka”.

Kontynuując wspomnienie o Stefanie Flukowskim i uliczce, której patronuje, nie sposób nie pisać o jego żonie Marii Flukowskiej. Szczególnie dziś 8 marca w Święto kobiet, trzeba ją wspomnieć. Ta niezwykła kobieta, podczas II wojny wykazała się heroizmem ratując życie innych ludzi. Po wojnie również nie zaprzestała działań i niosła pomoc i opiekę potrzebującym.

Jest to urokliwa ulica Stefana Flukowskiego położona, można tak powiedzieć w rekreacyjnej części miasta. Stefan Flukowski wraz z żoną Marią, kiedy będą emerytami planowali zamieszkać z dala od zgiełku stolicy – zamieszkać w Barlinku. Niestety nie było im to dane. Stefan zmarł nagle w Świnoujściu 8 maja 1972 roku.

Osobą, która swoje życie związała również z Barlinkiem był Stefan Flukowski. Urodził się 18 sierpnia 1902 roku w Warszawie, zmarł w Świnoujściu 8 maja 1972 roku. W czasie wojny był jeńcem Oflagu Arnswalde (Choszczno), a następnie Oflagu II C Woldenberg (Dobiegniew). Ma u nas nie tylko swoją ulicę, a został także upamiętniony tablicą wmurowaną w ścianę budynku, w którym mieszkał.

25 stycznia obchodzony jest przez mieszkańców jako Święto Miasta. Rok rocznie na sali widowiskowej BOK, z tej właśnie okazji, organizowana jest uroczystość, podczas której Burmistrz Barlinka, wręcza pamiątki parom obchodzącym Złote i Srebrne Gody. Z wiadomych względów, impreza w tym roku się nie odbędzie, została bowiem odwołana.

Wielu mieszkańców Barlinka, gdyby nie BOMET, nigdy nie zamieszkałoby w naszym mieście. Przecież to ten zakład był dla nich wieloletnim miejscem pracy. I właśnie dlatego przyjechali do Barlinka, albo w mim zostali. Ale zakład to pionierzy.

1 listopada przypomniałem Janusza Kaftańskiego „Downara”, a kontynuując listopadowe wspomnienia, w tym tekście chciałbym przypomnieć postać najważniejszą dla powojennego Barlinka. Trzeba wspominać tych, którzy kiedyś mieszkali w naszym mieście.

Listopad jest miesiącem, w którym szczególnie wspominamy tych co odeszli. Nie tylko najbliższych, ale z pewnością także tych, których znaliśmy – kolegów, znajomych, sąsiadów, może przyjaciół, sympatie, ludzi, którzy byli w naszym życiu ważni.

Wieś położona w niewielkiej odległości od Barlinka, o której po raz pierwszy napisano w 1289 roku. Owy wpis dotyczył nadania tych ziem na rzecz Wernera Albusa Witte. Miejscowość wówczas obejmowała 64 łany ziemi. Zapraszamy do przeczytania krótkiej historii Płonna.

Położony kilka kilometrów na południowy zachód od Barlinka Richnow, został założony w średniowieczu a pierwsza wzmianka o nim, pochodzi z 1337 roku. Była to typowa wieś, założona na prawie niemieckim, z wymienionymi w dokumentach 64 łanami ziemi.

Barlinek rozkwit powojennej turystyki, odczuł w latach sześćdziesiątych. Co roku miasto odwiedzały kolonie, obozy, turyści zarówno polscy jak i zagraniczni. Pomimo pewnych chwilowych, zrozumiałych dla tych czasów braków, wakacje raczej należało zaliczyć do udanych. Zastanawialiście się czego mogło brakować?

W przestrzeni publicznej, na ostatniej sesji Rady Miejskiej (27 sierpnia), poruszony został temat przygotowania do sezonu letniego w 2021. Jeden z barlineckich radnych, złożył wniosek o wykonanie kilku zjeżdżalni do wody.

Miejscowość położona w obrębie śródleśnej kotliny z sąsiadującymi z nią licznymi jeziorami polodowcowymi. Z niemiecka Mückenburg a po polsku Moczydło. Właśnie tą wieś, chcemy dziś Państwu przybliżyć.

04 września w Muzeum Regionalnym w Barlinku, odbyła się uroczystość przekazania sztandaru „Cechu Rzemieślniczego w Berlinku”. Sztandar ten został przekazany przez Alicję i Henryka Błażów, którzy ufundowali również do niego gablotę.

W 1945 roku zakończyła się II wojna światowa. Barlinek powoli wracał do normalności i zastanawiano się, w jaki sposób przyciągnąć do nas turystów. Nie było to trudne, bowiem już przed wojną miasto znane było z pięknych lasów, jezior i bardzo korzystnego klimatu.

Historia Dankowa i jego mieszkańców jest nierozerwalnie związana z przyrodą. Najpierw była puszcza, później pojawili się pierwsi osadnicy, którzy wykorzystali puszczańskie drewno do budowy fortyfikacji i domostw. W miejscu wyciętych drzew posadzili nowe, które do dnia dzisiejszego majestatycznie królują nad Dankowem.

Wymieniana w kronikach już od 1296 roku miejscowość, oddalona od Barlinka o około 10 km, z niemiecka nazwana została Chursdorf. W tym roku odnotowane zostało prawo patronatu nad tutejszą świątynią a należało ono do cysterek z Recza. O jakiej miejscowości dziś piszemy?

Danków niewielka wieś położona w województwie lubuskim, w połowie drogi pomiędzy Strzelcami Krajeńskimi a Barlinkiem. To miejsce niezwykłe, pełne tajemnic i niezwykłych wydarzeń historycznych. W średniowieczu Danków był miastem założonym w XIV wieku na fali kolonizacji miejskiej, uzupełniając sieć miast powstałych w XIII wieku. Jako osada wiejska powstał znacznie wcześniej w obrębie kasztelani santockiej i poprzez nią związany był z Wielkopolską.

Fontanna z figurą dziewczynki atakowanej przez gąsiora jest symbolem miasta i jednym z bardziej znanych obiektów historycznych dzisiejszego Barlinka. Stanęła ona na środku Rynku w miejscu gdzie niegdyś znajdował się ratusz, który spłonął w 1852 roku. Uroczyste uruchomienie fontanny, która zdobi miejski rynek miało miejsce w 1912 roku.